از این رو آویشن کاکوتی فراوان و ارزان بود، اما به دلیل خواصی که داشت از ارزش بالایی برخوردار بود. افراد مسن برای حفظ قدرت معنوی خود به طور مرتب تیسان آویشن مصرف می کردند.
در حالی که یک نوشیدنی مقوی بسیار قوی به عنوان چای یا تیسانی در نظر گرفته می شد که از دم کشیدن انجیر و آویشن در آب یا شراب تهیه می شد.
آویشن گیاهی اختصاص داده شده به الهه عشق آفرودیت بود و هیچ کس نپرسید که چگونه میل به میل را ایجاد یا تقویت می کند.
دیونیسیوس پرسبیتر، ظالم سیراکوز، که در عصر خود به خاطر سمپوزیوم هایی که ترتیب می داد، شهرت داشت، ادعا می کرد که آویشن تازه بریده شده را در اتاق ها پراکنده می کند تا میهمانانش با خلق و خوی اروتیک تسخیر شوند.
بقراط در نوشته خود با عنوان “Peri Diaites گزارش می دهد که آویشن یک گیاه گرم کننده است که می تواند به عنوان ملین، مدر و کمک به رفع بلغم استفاده شود.
دیوسکوریدس که در سومین کتاب از مجلدات با عنوان Peri Ilis Iatrikis (درباره مسائل پزشکی) می نویسد، سه نوع آویشن را به تفصیل شرح می دهد. اول، او Thymus capitatus یا برای دیگران، Coridothymus capitatus گیاه شناسی مدرن را گزارش می دهد.
«آویشن: همه آن را می دانند. درختچه ای است کم ارتفاع به شکل درختچه پوشیده از برگچه های باریک فراوان که دارای قله های گلدار ارغوانی رنگ است و در خاک های صخره ای و بایر می روید.
وقتی با نمک و سرکه نوشیده شود، بلغم را از شکم خارج می کند. نوشیدنی آن با عسل به کسانی که ارتوپنه، آسم یا کرمی دارند کمک می کند و به قاعدگی و زایمان کمک می کند.
همچنین ادرار آور است و هنگامی که با عسل مخلوط شود به ترشح کامل خلط و سموم از طریق ادرار کمک می کند. وقتی همه‌گیری‌های بزرگ و بدترین طاعون فرا رسید، سرکه‌هایی که آویشن را در آن فرو کرده بودند.
