فرانسوی ها با ویزورهای فولادی متصل به کلاهبرداری آدریان وزره های شکمی که توسط جنرال آدریان طراحی شده بود علاوه بر اپیولتشانه برای محافظت از سقوط آوار و دارت، آزمایش کرد.
اینها عملی نبودند زیرا آنها به شدت مانع تحرک سرباز شدند. آلمانی ها رسما زره بدن را به شکل صفحات زرهی نیکل و سیلیکون صادر کردند که از اواخر سال 1916 به نام Sappenpanzer (نام مستعار “زره خرچنگ” نامیده می شد. واحدهای استاتیک، مانند فرستنده ها و گاه به گاه مسلسل.
نسخه بهبود یافته Infanterie-Panzer و خرید جلیقه ضد گلوله در سال 1918 با قلاب های تجهیزات معرفی شد.
ایالات متحده انواع مختلفی از زره های بدنه را ایجاد کرد از جمله سپر بدنه Brewster Nichel Nicome که شامل یک سینه و یک هدست بود و می توانست در برابر گلوله های اسلحه لوئیس در 2700 فوت در ثانیه (820 متر بر ثانیه) مقاومت کند.
اما دست و پا چلفتی و سنگین بود با سرعت 40 پوند (18 کیلوگرم) یک کمر مقیاس شده از مقیاس های فولادی همپوشانی که به یک پوشش چرمی ثابت شده است نیز طراحی شده است.
این زره وزن 11 پوند (5.0 کیلوگرم) وزن داشت، در نزدیکی بدن قرار گرفت و راحت تر به نظر می رسید.
در اواخر دهه 1920 تا اوایل دهه 1930، افراد مسلح از باندهای جنایتکار در ایالات متحده شروع به پوشیدن جلیقه های کم هزینه تر از لایه های ضخیم بالشتک و پارچه کردند.
این جلیقه های اولیه می توانند تأثیر دورهای اسلحه مانند تفنگ بلند 22، 25 ACP ،32 S&W طول، 0.32 S&W ،380 ACP ،38 ویژه و 45 ACP را با سرعت تا 300 متر در روز جذب کنند.S (980 فوت در ثانیه).
برای غلبه بر این جلیقه ها [استناد لازم]، مأمورین اجرای قانون با استفاده از سوپر جدیدتر و قدرتمندتر و بعداً کارتریج مگنوم .357 شروع به کار کردند.
